De Keys

5 januari 2018
Vandaag hebben we geen ontbijttijd afgesproken, we zien wel even hoe laat iedereen wakker wordt. Ook moeten we nog naar de supermarkt voor boodschappen. Usen en Angelique gingen op weg naar de lokale supermarkt, maar deze bleek na de storm Irma nog steeds niet open te zijn. We zijn sowieso verbaasd over de vele puinhopen langs de weg door de Irma storm. Er zat niets anders op dan door te rijden naar de eerstvolgende grote supermarkt. Daar verbaasden we ons niet meer over het feit dat onze boodschappen worden ingepakt door een medewerkster (niet de cassière), maar wel over het aantal plastic zakken waar de boodschappen over verdeeld worden. Er is hier nog wel wat te winnen...

Terug bij ons huis maken we van het ontbijt meteen maar een brunch, want het is ondertussen al 12 uur. Mandy en Stef hebben vanmorgen samen een rondje hardgelopen, dat konden zij op deze Key genaamd 'Marathon' natuurlijk niet laten. In onze vakantie-modus besluiten we na de brunch ook nog even tijd te nemen voor een kop koffie. Want met onze eigen European Brew is die zeker lekkerder dan de koffie buiten de deur.
We besluiten vandaag naar Key West te rijden. De zo'n schijnt volop aan een strakblauwe hemel, maar de temperatuur van 15 graden is nog wat karig. Alleen Usen waagt zich vandaag aan een korte broek. Onderweg komen we helaas in een flinke file terecht die blijkt te zijn veroorzaakt door een lokale (politie) wieler-wedstrijd. Onderweg genieten we van het uitzicht, met onder andere pelikanen en de mooie blauwe zee. Uiteindelijk komen we rond 15:30 uur aan op Key-West.

We starten bij de grote boei die het 'Southernmost Point' van het vaste land van de VS markeert. Hier staat echter een lange rij mensen te wachten om op de foto te gaan met dit markante ding. Het zit ons wel snor, we nemen wat alternatieve foto's en lopen richting het centrum van Key West. Een gezellig dorpje met prachtige houten huizen en een gezellige drukte op straat en in de vele cafeetjes.
Helaas loop ik (Angelique) vandaag wat moeilijk, omdat ik vanmorgen bij het opruimen van de boodschappen een fles rode wijn met mijn grote teen heb gered van de plavuizen vloer :-(

We eindigen onze wandeling uiteraard bij de zonsondergang. Dit is op Key West het hoogtepunt van de dag, waarop altijd veel mensen zich aan de kade verzamelen. Normaliter wordt er dan geapplaudisseerd als het laatste puntje van de zo'n achter de horizon verdwijnt, maar helaas verdween de zon deze dag in een strook bewolking voordat deze bij de horizon was. Het applaus bleef vandaag dan ook uit. Een kleine teleurstelling, waar we eigenlijk wel om moesten lachen.
We zijn inmiddels fris/koud geworden en zoeken rond 18:30 uur onze auto weer op. Op de terugweg gaan we nog even langs de Publix voor het avondeten. Het is vandaag de beurt aan Sascha en Jesse om te koken. Terwijl de rest een potje Keezen speelt, wordt een heerlijke pasta met broccoli, kerrie, creme fraiche en cashewnoten bereid.
Na het eten spelen we een Keezen-toernooi waarbij elk stel een keer tegen elk ander stel speelt. We gebruiken naast het meegebrachte bord ook de prints die Stef vooraf thuis al heeft gemaakt. Een praktische oplossing zo. Helaas moet de oudere garde het afleggen tegen de jongere, maar dat had natuurlijk alles te maken met de minder goede kaarten die zij die avond hadden gekregen, haha.

6 januari 2018
Vandaag alweer onze laatste volledige vakantiedag. Het weer ziet er goed uit, al staat er een straf windje. Vandaag ontbijten we buiten de deur bij de 'Wooden Spoon'. Een lokaal eettentje in een armoedig gebouwtje maar met goede recensies, o.a. op Tripadvisor, en een heerlijk kaart. Een deel van ons gaat voor een zoet ontbijt met de (heeeeeeerlijke) banana-pancakes met chocolatechips, de andere helft kiest voor een combinatie van eieren, spek en ander toebehoren. Met de volle bekers slappe koffie die maar steeds bijgevuld worden en de meer dan vriendelijke bediening, een feestje om mee te maken!

We vervolgen onze weg naar Sombrero Beach, waar we nu toch eindelijk een keer in zwembroek en bikini willen liggen. En ja, dat lukt! We vinden een schuine kant waar we de frisse wind een beetje kunnen vermijden. We genieten van het witte strand, de palmbomen, het mooie lichtblauwe water en de pelikanen die druk aan het vissen zijn (met duikvluchten het water in). Langzamerhand worden de broeken, vesten en t-shirts uitgedaan. De wat stoerdere mensen onder ons (Thea, Stef, Jesse, Usen en Angelique) nemen later die middag ook nog een duik in de zee die toch wel ijs-en-ijskoud blijkt te zijn. De zon is sterker dan gedacht en blijkt te sterk voor de zonnebrand die herhaaldelijk is gesmeerd. Een deel komt lekker verkleurd thuis, bij een ander deel is het toch wat hard gegaan en wordt gevreesd voor de nachtrust de komende nacht...

Vanavond is de laatste avond hier en worden we getrakteerd op een diner door Ton. Morgen nog wat laatste activiteiten en morgenavond vliegen we helaas weer terug.

Dali, Bradenton en de Everglades

3 januari 2018
We worden wakker met regen en hebben dus geen haast om weg te gaan. De oorspronkelijke plannen om te gaan zwemmen in zee bij de witte stranden van Clearwater Beach zijn definitief van de baan. Dit halen we (hopelijk) de laatste dagen op de Keys dan wel in. Het is een frisse dag met veel wind. We besluiten om naar het Dali-museum in St. Petersburg te rijden. Iets dat bij een aantal van ons ook op het wensenlijstje stond. Onderweg bezoeken we een Walmart, om de koffiepot in de airbnb te kunnen vervangen. Hij had de aanraking met het harde steen van het aanrecht de vorige avond niet overleefd. De tweede Walmart die we bezochten had deze pot gelukkig op voorraad.

Bij het Dali-museum was de jeugd eerst nog even bezig om wat bewijsmateriaal te verzamelen om aan te kunnen tonen dat zij voor het studententarief naar binnen mochten. Gelukkig was de dame bij de kassa niet zo moeilijk. Na een grote beker met nogal slappe koffie (tja, we zijn in Amerika) gaan we naar het museum op de 3de verdieping. We hebben ondertussen allemaal een headset gekregen waarop we van veel schilderijen uitleg kunnen krijgen. Omdat je het per schilderij zelf aan kunt klikken, kan ieder in zijn eigen tempo door de collectie lopen. En de schilderijen van Dali kunnen ook wel wat uitleg gebruiken hoor! Een mooie en leuke ervaring.
Ondertussen is de zon gaan schijnen, maar is het ook lunchtijd geworden. We krijgen bij het museum de tip om in het restaurant bij het naastgelegen vliegveld te gaan eten. Dit blijkt inderdaad een goede keuze.

Voor de avond hebben we een etentje gepland bij de French Table, een restaurant in het iets zuidelijker gelegen Bradenton. Dit restaurant is sinds 1,5 jaar eigendom van Marieke en haar man Christophe, zij is een vriendin van Angelique van de middelbare school (het Cals College in Nieuwegein). We komen wat vroeg in Bradenton aan en besluiten een strandwandeling te maken over het mooie witte strand daar. Het frisse weer (ongeveer 12 graden) en de harde wind zorgen ervoor dat het helaas een kort wandelingetje wordt. We verschansen ons al gauw in een strandtent met hele grote heaters aan het plafond, waar we met wat drankjes aan een ronde tafel de speelkaarten tevoorschijn halen. We zijn gelukkig allemaal wel weer in voor een potje 31-en!
We worden nog even verrast doordat de ober om het ID van Stef vraagt, ondanks zijn vandaag bijgewerkte baard(je) wordt hij blijkbaar nog niet op 21 jaar ingeschat ;-) Van Jesse zijn we dit inmiddels gewend, al geeft hij daarbij telkens de schuld aan zijn recente scheerbeurten. Wij hebben daar zo onze bedenkingen bij...

Om half 7 steken we de straat over naar de French Table, waar we heerlijk eten en gezellig bijkletsen met Marieke. Een niet-Amerikaanse ervaring, met lekker wat tijd tussen de verschillende gangen en bediening die niet direct bij je laatste hap (of net daarvoor) je bord voor je neus weghaalt en de rekening op tafel legt. Dit laatste doen ze hier overigens met alle goede bedoelingen, omdat men dat hier als service ziet. Rond 22:15 uur rijden we in een uurtje weer richting ons airbnb en vallen bij een aantal van ons de ogen alvast (bij mij in elk geval...). Het was weer een heerlijke dag!

4 januari 2018
Vandaag vertrekken we uit Tampa naar onze laatste airbnb op één van de Florida Keys. Ook al hebben we vandaag bijna 600 km af te leggen, toch kiezen we ervoor om niet heel vroeg weg te rijden. Alle spullen moeten immers ook weer worden gepakt en het is toch ook vakantie. We kiezen ervoor om vandaag iedereen een eigen lunchpakketje te laten maken. Dat scheelt in elk geval weer wat tijd onderweg. We rijden rond 9:30 uur weg. De route loopt vandaag via de Everglades, een groot natuurpark in het zuiden van Florida, bekend om de alligators en de moerasachtige natuur.
Na een plaspauze bij de McDonalds en voor ieder een milkshake of een ijsje (ja, we vieren alvast het mooie weer waar we naar toe gaan rijden), arriveren we net na 14 uur op de plek van onze tour (Shark Valley). Gelukkig hebben we onderweg nog even gebeld voor kaartjes, want het blijkt een drukke dag en onze tour van 15 uur is ondertussen uitverkocht als we aankomen. We wandelen alvast wat rond op het terrein en vallen direct met onze neus in de boter. Langs het wandelpad liggen verschillende alligators 'voor het grijpen', een vreemde gewaarwording. Geadviseerd wordt om circa 3 meter afstand te houden van deze beesten. Ze zijn niet alleen niet geïnteresseerd in mensen, ze blijken (zo horen we later) te lui te zijn om achter een prooi aan te gaan.
Om 15:00 uur start de tour onder leiding van de enthousiaste Carmen. We rijden (samen met nog circa 70 andere toeristen...) een route van circa 24 km, in een lange open tram. Onderweg krijgen we van alles te horen over het ontstaan en de ontwikkeling van de Everglades (dat het dus geen moeras is maar heel langzaam stromend water) en over verschillende soorten vogels en planten/bomen die we onderweg zien. En natuurlijk vooral heel veel over de alligators. Onderweg stapt Carmen nog een keer uit, doet haar schoenen uit en loopt zo met haar lange broek het water in. Haar broek wordt daarmee tot haar kruis nat, maar ze wil voor ons graag een (heel belangrijk) algensoort uit het water vissen om ons te laten voelen. En ondanks dat we vandaag blij zijn met de temperatuur van 15 graden en het zonnetje, toch moet niemand eraan denken om de volgende anderhalf uur met een natte broek in een open en rijdend voertuig te staan! Ze heeft weliswaar een mooi (meer dan) vol Amerikaans lichaam, maar toch alle respect hoor! Na deze leuke en leerzame tocht stappen we in de bus voor de resterende 200 km naar de Key Marathon. We stillen de trek met wat fruit en chips en komen helaas nog in een file terecht, maar dat mag de pret niet drukken.

Rond 19:00 uur zijn we weer toe aan wat serieuzer eten. Op Key Largo gaan we op zoek naar een pizza-restaurant, die we dankzij de mobiele Wi-Fi-apparaatje, geleend van (broer) Theo, snel hebben gevonden. Op basis van wat recensies op Internet maken we de keuze. We treffen helaas geen goede avond, de bediening is chaotisch en de pizza's laten ongeveer een uur op zich wachten. Maar het blijkt toch het wachten waard te zijn geweest, want de pizza's waren heerlijk. Daar waar we nog even twijfelden of we niet teveel hadden besteld, bleek alles schoon op te gaan. En dat is best stoer met 3 pizza's van elk 45 cm doorsnee!

Rond 21:30 uur komen we bij onze laatste airbnb aan. Deze ligt op een condo-park met zelfs een bewaker bij de ingang van het park. We twijfelen of dat nu juist een veilig gevoel moet geven of juist niet (want waarom is het eigenlijk nodig?). Maar die gedachten laten we maar voor wat het is. Na nog even wat discussie over de verdeling van de kamers (ja, wie het meest betaalt heeft echt meer rechten...), gemorrel met de Wi-Fi (die we niet aan de praat krijgen), ronden we dag 7 af onder het genot van een biertje en een wijntje.

Van Orlando naar Tampa

De wekker staat om 6 uur en in een rommelige drukte wordt ontbeten, worden broodjes voor onderweg gesmeerd en de laatste spullen gepakt. De hoeveelheid bagage is met de voorraad eten en drinken behoorlijk toegenomen, maar met de vele handen krijgen we alles weer eenvoudig in onze bus. Volgens plan rijden we om 6:45 uur weg richting Crystal River aan de westkust van Florida.
Het koufront timmert ondertussen hard aan de weg. De temperatuur is rond 8 uur zelfs gedaald naar 36 graden Fahrenheit, dat overeenkomt met circa 2 graden Celcius. En dan moeten wij straks het water in....

We komen op tijd aan bij River Ventures voor onze uitdaging van vandaag: zwemmen met manatees! We beginnen met warme (mierzoete) chocomel en koffie. Als de groep compleet is, mogen we in een leslokaal plaatsnemen en krijgen we instructies van een enthousiaste vrouw ondersteund door een filmpje. We krijgen er al zin in! Daarna krijgen we allemaal een wetsuit en worden we naar de kleedkamers verwezen. Uiterst charmant gekleed komen we allemaal weer bij elkaar om, met ons badlaken en een tas met warme en droge kleren, plaats te nemen in een busje die ons naar de boot brengt. We worden verwelkomd door KC die de boot bestuurt en en JJ die straks met ons het water in gaat. We krijgen tips over het opzetten van de duikbril en snorkel en er wordt zelfs nog een anti-beslaan-middel in gespoten. Service ten top! We gaan op weg en al gauw zien we de eerste manatees (zeekoeien) langs de boot zwemmen. Een indrukwekkend gezicht, deze trage grote beesten in het heldere water. Aangekomen op de eerst stil-lig-plek, dalen we omstebeurt het trappetje van de boot af en merken dat het water iets warmer is aan onze blote voeten dan de metalen bodem van de boot. Dat is fijn. Helaas geldt dat niet voor de eerste straaltjes water die in het wetsuit stromen... Maar dat alles duurt, zoals JJ al zei, ongeveer een minuut en dan is het ondanks de lage buitentemperatuur best aangenaam in het water, dat daar altijd rond de 22 graden is. Om nog beter te blijven drijven (het advies is om in de buurt van de manatees zo min mogelijk zwembewegingen te maken) kregen we allemaal ook nog zo'n lange piepschuimen buis/rol mee. We hebben geluk. Als we allemaal in het water liggen (wij met z'n achten en een stel uit Zwitserland) komen na korte tijd twee manatees naar ons toe die in een spelerige bui zijn. Tijdens de instructie hebben we geleerd de we de manatees pas aan mogen raken als zij eerst contact met ons maken. Nou, dat was dus geen probleem. Zo werd Mandy getrakteerd op een full-body-hug en kreeg Stef een zoen vol in zijn gezicht. Later begon er ook nog een aan het haar van Angelique te sabbelen. Wat een onvoorstelbaar toffe ervaring om deze enorme beesten van zo dichtbij mee te maken en aan te mogen/kunnen raken! Later zwommen we nog een stuk door naar de Spring zelf, waar het water superhelder was en een enorme verzameling manatees was samengekomen. Hier was ook een gedeelte afgezet, waar we niet mochten komen om de beesten hun rust te gunnen. De meesten liggen daar te slapen met hun neus op het zand van de bodem. Ze komen dan een keer per 15 a 20 minuten naar boven om lucht te halen. In dit gedeelte was het wel erg druk met snorkelaars en kwamen de manatees niet meer op ons af. Maar door het heldere en duidelijk warmere water, wat het wel een fantastisch belevenis om deze beesten in grote aantallen door het heldere water onder ons te zien zwemmen.

Na ongeveer een uur in het water klommen we weer in de boot, waar we zo snel mogelijk ons wetsuit inruilde voor onze droge warm kleren. Hier kregen de blauwe lippen van Jesse ook weer langzamerhand wat kleur... Ook aan boord worden we weer getrakteerd op de superzoete warme chocomel. We laten het ons smaken, alle warmte is welkom. Na de korte busrit terug, worden er nog wat souvenirs gekocht en kopen we een usb-stick met de foto's die JJ boven en onder water van ons en de manatees heeft gemaakt.
We vertrekken rond 12:15 uur richting Tampa, op weg naar onze volgende airbnb. In de (warme) bus gaan er bij een aantal van ons wat luikjes dicht...moe maar voldaan noemen we dat.
In de buurt van onze volgende airbnb is het aantal eetgelegenheden wat beperkt en kiezen we voor de lunch voor de Buffalo Wings. Een groot sportcafe dat direct naast het lokale stadion ligt. Het eten was verrassend lekker, er was voor elk wat wils.

Onze airbnb in Tampa ligt direct aan een bos en heeft naast een eigen zwembad in de tuin ook een pooltafel in de woonkamer. Voor de lezers van dit blog die nu denken 'wat een overdreven luxe daar', ja, dat is zo. Maar met de keuze voor airbnb's met 4 aparte slaapkamers, was niet alleen de keuze beperkt, maar kwamen we blijkbaar ook in een bijzonder segment terecht... We realiseren ons de luxe, maar toch ervaren we tijdens deze vakantie eigenlijk ook vooral de rijkdom van zo'n gezamenlijke vakantie met veel gezelligheid en de mooie herinneringen die we daarmee maken. Maar genoeg daarover, haha, over tot de orde van de dag. In de airbnb houden we ons de rest van de middag en avond bezig met spelletjes doen, film kijken, inkopen doen bij de supermarkt om de hoek en een heerlijke pastamaaltijd, gemaakt door Mandy (met een beetje hulp van Stef).

Oud & Nieuw in Orlando

31 december 2017
Oudjaarsdag is een zonnige dag met volledig blauwe hemel. Na een gezamenlijk ontbijt bespreken we buiten in de zon mogelijke plannen voor de dag. De temperatuur loopt sneller op dan gedacht en we verruilen snel onze lange broek voor een korte. Thea en Ton besluiten bij het huis te blijven. De rest vertrekt met de bus richting het centrum van Orlando (half uurtje rijden). Na een eerste tankbeurt met onze Ford Transit (ruim 90 liter!) parkeren we voor een wandeling rond Lake Eola. Een verrassend leuke wandeling heerlijk in de zon met eekhoorntjes en ibissen in de bomen, grote en kleine schildpadden in het water en een mooie fontein in het midden van het meer.
Terug bij de airbnb hebben we onszelf verwend met een late lunch met gebakken eieren, die we heerlijk in het zonnetje bij het zwembad op aten. Toen dat was gezakt besloten Sascha en Jesse nog een oudjaarsduik in het zwembad te maken. Maar het water was toch wel erg koud, dus die pret was weer snel afgelopen. Wel natuurlijk met respect van de rest van de familie! 

Einde middag nog even de plaatselijke supermarkt bezocht voor de ingrediënten voor de taco's voor het avondeten en natuurlijk de champagne voor later die avond. We hadden ondertussen besloten om oudejaarsavond thuis te blijven in het airbnb.
De tijd tussen het avondeten en 12 uur hebben we besteed aan een gezellige 30-seconds-strijd van de mannen tegen de vrouwen. Na een eerste overwinning voor de vrouwen, kwamen de mannen op gelijke stand. Het derde potje werd een race tegen de klok die 2 minuten voor 12 uur net op tijd tot een einde kwam. Helaas hadden de mannen meer geluk met ze dobbelsteen en gingen zij er met de eind-overwinning vandoor. 

Op het overdekte terras hebben we de tv (want die hebben ze hier natuurlijk buiten ook nodig...) afgestemd op de klok van Time Square en zo met elkaar, net op tijd de laatste seconden af kunnen tellen. Vanuit de achtertuin konden we het vuurwerk in de omgeving goed zien, naast de paar vuurpijlen van een van de buren. De temperatuur was inmiddels weer aardig gedaald, waardoor we onze weer snel naar binnen begaven. Tijd om het nieuwe jaar te vieren met wat lekkere dansmuziek! Het werden zo een paar gezellige eerste (dans)uurtjes van 2018. 

1 januari 2018
Regen, regen, regen. Geen goed begin van het nieuwe jaar hier in Florida. De komende dagen komt er een koufront over, vrij uitzonderlijk voor Florida en ook een beetje jammer voor ons. Maar we laten ons niet kisten! Wel besloten we om Gainesville (waar Angelique in 1990 een half jaar verbleef) van het programma te skippen, omdat we de reistijd van totaal 4 uur voor heen en terug, in combinatie met het weer, niet de moeite waard vonden. 

Het ontbijt was dit keer eens niet met z'n allen tegelijk, de jeugd bleef langer liggen. Nadat ieders ontbijt en alle noodzakelijke douchebeurten waren afgerond werden wat opties voor het regenachtige weer besproken. Het shoppen in een outlet-mall en een museumbezoek kwamen niet tot een meerderheid van stemmen, het lokale bowlingcentrum daarentegen wel. Het werd een leuke strijd in een bijna leeg bowlingcentrum met maar liefst 32 banen. Nadat we allemaal de herkenbare rood met blauwe schoenen aan hadden gedaan, begaven we ons naar baan 27 en 28. We speelden twee ronden, waarbij de resultaten nogal wisselend waren tussen de twee ronden. Hierdoor hadden we verschillende 'winnaars' (en dat was erg fijn ivm een paar mannen die wat slecht tegen hun verlies kunnen, ja, we leren elkaar steeds beter kennen hier... ;-)) en verlieten we weer goedgemutst het centrum.
Het was inmiddels alweer hoog tijd voor de lunch geworden. Hiervoor reden we naar de dichtstbijzijnde Cheesecake Factory (voor degenen die de Big Bang Theory kijken: daar werkt Penny en wordt in de serie ook regelmatig gegeten), die overigens naast heel veel soorten cheesecake ook een uitgebreide lunch-en dinerkaart kent. Het waren weer eens Amerikaanse porties, dus niet alle borden werden leeg gegeten. Dat vonden we deze keer goed...;-)
Ook werden naast de halve liters cola en Sprite alweer een nieuwe volle neergezet, voordat deze goed en wel leeg was en dus ook voordat we konden melden dat we niet meer wilden.... We besloten dan ook ter plekke om het avondeten maar te laten voor wat het was en in plaats daarvan trakteerde Ton iedereen op een punt cheesecake 'to go', zodat we daarmee onze maag 's avonds bij de koffie nog even konden vullen. 

Na nog wat inkopen voor het ontbijt voor de volgende dag, besteedden we terug bij het huis nog wat rustige uurtjes met lezen, serie/film op laptop kijken, blog bijwerken en foto's selecteren. Met de koffie bleek ook de cheesecake voor de meesten een te grote hap. Er verdwenen heel wat stukjes in de koelkast 'voor morgen'. Alles is hier ook echt groot en veel!
De laatste avond in deze airbnb was aangebroken, dus de tassen moesten ook weer worden gepakt. We bespraken nog even het plan voor de volgende dag: vertrek 6:45 uur (!) en de tips die we hadden gehad voor de benodigde kleding. Maar daarover morgen meer...

Dag 3 van Miami naar Orlando

30 december 2017

Ook vandaag besloten we op tijd op te staan. Voor het ontbijt om 9 uur konden we weer buiten zitten, al was het wel wat frisser dan gisteren. Rond 10 uur vertrokken we richting Stuart voor een bezoek aan Betty de moeder van Margaret (ter info: getrouwd met Theo, de jongste broer van Usen; Usen, Angelique en Sascha hadden in zomer 2015 met Theo en Margaret al een paar nachten bij haar in New Jersey overnacht.). We kwamen rond 12:30 uur bij haar aan. Ze had de koffie al voor ons gezet. Een gezellig bezoek, waar Betty enthousiast en met humor vertelde over haar veel jongere vriend John (70 jaar! de foto liet ze graag even rond gaan) en haar leven daar. We aten Theo's favoriete koekjes die we vooral ook allemaal mee moesten nemen bij vertrek. We waren allemaal verrast hoe bijdehand en fit ze op haar 86ste nog is. Zeker toen ze haar tablet erbij pakte om ons nog wat foto's van haar (klein)kinderen te laten zien. Ze vertelde ook over haar wekelijkse art-class, waar ze nog steeds verrassend mooie schilderijen maakt. Daarbij was ze ook geïnteresseerd in onze verhalen, ook toen ze hoorde dat Mandy geneeskunde studeert wilde ze daar graag meer van weten. Met haar werkervaring in het ziekenhuis moest ze daarbij ook nog even kwijt dat Mandy een barre tijd tegemoet zal gaan met het lopen van de co-schappen. Gelukkig wist Mandy dat al... ;-) We sloten af met een aantal groepsfoto's, waarvan we er natuurlijk ook een met haar tablet moesten nemen. Wat een heerlijk mens! 

We vervolgden onze reis richting het noorden naar onze volgende stop bij Kennedy's Space Center. Na een lekkere lunch bij Wendy's met broodjes hamburger en kip, werden we nog even opgehouden door een kolonie ibissen op het parkeerterrein. Uiteindelijk kwamen we rond 16 uur aan op Kennedy's Space Center.  Daar maakten we een bustoer met interessante verhalen over de ontwikkeling van de Apollo raket en de Spaceshuttle. We reden langs verschillende lanceerplatforms en kregen uitleg over de logistiek van de lanceringen. En daar komt heel wat bij kijken! We bekeken een kopie van de Apollo en een (echte) spaceshuttle (omdat deze immers weer in zijn geheel terug op aarde komt -> ja, we hebben er nu verstand van, haha) en tot slot beleefden we in een simulator een lancering van de spaceshuttle. Dat laatste viel helaas wat tegen, al hadden ze er weer een mooi verhaal omheen gecreëerd met informatie en beelden in verschillende ruimtes. Een toffe middag/avond! We verlieten even na de sluitingstijd van 20 uur het park (terwijl we dachten met 2 uurtjes daar wel klaar te zijn). 

Toen op route naar onze airbnb in Orlando, waar we rond 21:30 arriveerden na een bezoek aan de Publix-supermarkt voor de inkoop van wat soep, brood, wijn en bier. We werden ontvangen door Loreta in haar artistieke en enorme huis (met kerstboom!). Na een rondleiding hebben we de soep opgewarmd en aten we rond 22:30 uur eindelijk ons avondeten. Een gezellig avondmaal dat we rond 1 uur afsloten. Wederom een iets langere en vollere, maar toch ook weer bijzondere dag.

Vlucht + Miami

Tegen 8 uur kwam de taxibus ons ophalen op het Eiteren. Thea en Ton waren al aan komen lopen. Lang leve de koffers met wieltjes! Na wat laatste stress over een vermiste tandenborstel, reden we in een rustige ochtendspits naar Schiphol. Ook bij het inchecken van de bagage en de controles was het mooi rustig, waardoor we al gauw voor een kop koffie konden gaan zitten. Om de niet-ochtend-mensen niet lastig te vallen met teveel gespreksstof, meteen maar gestart met een eerste potje 31-en met uiteraard de Kromwijk-speelkaarten van Stef. Helaas lukte het net niet om een van ons vanmorgen meteen al als EZEL te bestempelen. Het werd tijd om te gaan boarden. Maar dankzij het schrift van Mandy, wordt de tussenstand meegenomen om dit potje later en elders zeker nog af te maken.

Bij aankomst op Miami airport werden we toch weer verrast door alle controles. Eerst moesten we zelf bij een apparaat ons paspoort en vingers laten scannen, een foto laten nemen en vragen beantwoorden. Vervolgens werd een scoreformuliertje geprint, waarbij iedereen behalve Angelique een groot kruis op hun formuliertje afgedrukt kreeg. Daarna in de lange wachtrij voor de paspoortcontrole en voor iedereen met een kruis op het formulier opnieuw een vingerscan en foto. Onduidelijk was waar het verschil in heeft gezeten...

Vervolgens op weg naar de autoverhuur, deels met een tramtocht, waar we onze Ford Transit na de nodige handtekeningen konden ophalen in een parkeergarage. Deze bleek vrij onhandig ingedeeld net weliswaar 15 stoelen, maar vrijwel geen bagageruimte achterin. We kozen ervoor de bagage op de eerste stoelen te plaatsen, waardoor de afstand tussen Usen en ik voorin en de rest van de familie achterin wat groot was. Toen op weg naar onze condo. Helaas was telefonisch contact niet gelukt, dus we gingen ervan uit dat ter plekke wel duidelijk zou worden waar we de sleutel konden afhalen. We kwamen zoals aangekondigd tussen 21 en 22 uur aan. Het condo bleek er echter verlaten uit te zien en dat voelde niet goed. Navraag bij de buren zorgde voor een bizarre conclusie: er zou sprake zijn van fraude, want in het appartement waren volgens hen geen meubels aanwezig en we waren zeker al de vierde of vijfde groep vakantiegangers die op deze manier voor de deur waren geëindigd. Heel bijzonder om te horen, zeker omdat we het via booking.com hebben geboekt. Inmiddels was het 22 uur en voor ons gevoel (Nederlandse tijd) 4 uur 's nachts, dus we zagen geen andere optie dan een hotel te gaan zoeken en dit morgen verder op te pakken.

Gelukkig vonden we snel een hotel en konden we alsnog rond 0:30 uur ons bed opzoeken. We hadden twee kamers met ieder een tweepersoonsbed en een bedbank in een aansluitende kamer met keukenblok, dus we konden gelukkig met twee kamers toe (€€€).

De volgende ochtend hadden we nu als voordeel dat de kamers inclusief ontbijt waren en we lekker buiten op het terras van de scrumbled eggs en zelf gebakken wafels konden genieten. Rond een uur of 10 vertrokken we in korte broek en t-shirt met onze bus naar Miami beach. Het parkeren in de parkeergarage was nog wel even een dingetje, omdat de bus niet alleen erg hoog is, maar hij door zijn lengte ook niet fatsoenlijk in een normaal parkeervak past. Maar respect voor Usen zijn parkeertechniek!

Op het strand aangekomen bleek het water prachtig helder blauw, maar voelde nog wel fris aan. Voor Stef geen belemmering, die had al snel zijn zwembroek aan en nam meteen een duik. Vooral Jesse had spijt dat hij zijn zwembroek in de bus had gelaten. We zouden immers na de fietstocht 's middags pas gaan zwemmen. Na een korte strandwandeling een terras opgezocht waar we heerlijk genoten van de halve liters bier en de (vooral) Mexicaanse lunchgerechten.

Om 13:30 uur gingen we richting de fietsverhuur voor onze fietstocht met gids door Miami. Er ontstond wat onrust in de winkel over het feit of er wel genoeg fietsen waren, maar dat kwam gelukkig goed. Samen met een Duits gezin, waarvan pa en zoonlief op een tandem, vertrokken wij met onze tourguide voorzien van microfoon door de straten van Miami. Een leuke tocht die jammer genoeg circa een half uur stil viel door een lekke tandem-band. Er werd gebeld om hulp in te roepen. Deze arriveerde uiteindelijk zelf ook op de fiets. Gelukkig een erg handige man die in no-time de binnenband van het achterwiel verving. Doordat de fietstocht later klaar was dan gedacht, ruilden we het zwemmen in voor een borrel op de Espagnola-way.

Rond 18 vertrokken we richting het American Airlines Arena voor de basketbal-wedstrijd van de Miami Heat. Wat een belevenis! We zaten heel hoog, maar het zicht op het veld was prima. Ondanks dat de jetlag voor een aantal de ogen wat zwaar maakte en de Heat verloor, gingen we moe maar voldaan rond 22:15 naar onze bus en rond 23 uur konden we ons bed in.

Bijna klaar voor vertrek naar Florida

Hoi allemaal,

na alle Kerst spullen opgeruimd te hebben vanmorgen, nu bijna tijd om de koffers te gaan pakken. Morgenochtend om 8 uur komt de taxibus voorrijden om ons 8-en naar Schiphol te brengen. Na een tussenstop in Madrid gaan we morgen landen in Miami. Hoeveel we gaan schrijven weten we nog niet, maar allicht dat we al wat foto's zullen gaan delen op dit blog.

Groetjes,

Thea, Ton, Sascha, Jesse, Mandy, Stef, Angelique en Usen

Washington

Washington DC. De laatste stop van onze vakantie. Begin van de middag kwamen we aan bij ons gigantische hotel, maar ook gigantisch mooie hotel ‘Omni Shoreham’. De lobby zag eruit als een balzaal en het hotel had twee torentjes bovenop het dak. Een heel erg mooi hotel om onze vakantie dus in af te sluiten. De grootste bezienswaardigheden van Washington liggen allemaal erg dicht bij elkaar, dus deze waren makkelijker om in één dag te bekijken, dan ze te verdelen over twee dagen. De eerste dag waren we dus niet van plan om al heel veel sightseeing te gaan doen. Alleen de National Cathedral lag niet op de route van alle grote bezienswaardigheden, dus zijn we deze de eerste dag gaan bezoeken. Met de kaart van Washington in onze hand zijn we straatjes en parken doorgelopen opzoek naar deze kathedraal. Toen we deze gevonden hadden (hij lag niet op de plek waar de kaart zei dat hij moest liggen) was het het zoeken wel waard. Een hele mooie kathedraal van binnen én buiten. Ook hebben we de stad nog kunnen bekijken vanaf de zevende verdieping en omdat Washington weinig hoge gebouwen heeft, konden we vanaf deze verdieping over de hele stad kijken. Terug in het hotel zijn we heerlijk bij het zwembad gaan liggen. Om hier nog wat uurtjes zon te pakken.

De volgende dag, eigenlijk onze laatste dag, want maandag is een reisdag, stonden we op tijd op om Washington onveilig te gaan maken op de fiets. Na een lekker ontbijtje buiten de deur hebben we fietsen gehuurd bij ons hotel en zijn we naar het centrum gefietst. Hier begonnen we met het Lincoln memorial, Korean war memorial, Martin Luther King Jr. memorial, Franklin D. Roosevelt memorial en het Jefferson memorial. Allemaal vrij dichtbij elkaar gelegen maar stuk voor stuk erg verschillende maar zeker indrukwekkende monumenten. Bij elk monument leerde we weer een stukje extra Amerikaanse geschiedenis. Daarna zijn we doorgefietst naar de bekende obelisk van Washington, het Washington memorial. Een monument voor de meneer Washington en niet de stad Washington. Vanaf daar zagen we in de verte al een stukje van Het Witte Huis, maar die lieten we nog heel even op ons wachten, want eerst stond The Capitol op de planning. Een gigantisch gebouw met een erg mooie koepel, die helaas op dit moment in de steigers stond. Maar ook met de steigers indrukwekkend om zo in het echt te zien. Na nog even langs The Library of Congress, die helaas dicht was, en The Supreme Court te zijn gefietst, gingen we onderweg naar Het Witte Huis. Geweldig om zo een keer in het echt te zien, nadat je hem keer op keer op tv hebt gezien. Naast dat het gaaf is om Het Witte Huis in het echt te zien, is het ook nog is een heel mooi gebouw, waar het denk ik zeker niet verkeerd is om vier of misschien wel acht jaar in te wonen. Na het hoogtepunt van Washington te hebben gezien, zijn we terug naar het hotel gegaan om de laatste uurtjes van onze vakantie bij en in het zwembad te liggen.

Washington was zeker een hele mooie afsluiting van een geweldige vakantie die we nooit zullen vergeten!