3 januari 2018
We worden wakker met regen en hebben dus geen haast om weg te gaan. De oorspronkelijke plannen om te gaan zwemmen in zee bij de witte stranden van Clearwater Beach zijn definitief van de baan. Dit halen we (hopelijk) de laatste dagen op de Keys dan wel in. Het is een frisse dag met veel wind. We besluiten om naar het Dali-museum in St. Petersburg te rijden. Iets dat bij een aantal van ons ook op het wensenlijstje stond. Onderweg bezoeken we een Walmart, om de koffiepot in de airbnb te kunnen vervangen. Hij had de aanraking met het harde steen van het aanrecht de vorige avond niet overleefd. De tweede Walmart die we bezochten had deze pot gelukkig op voorraad.

Bij het Dali-museum was de jeugd eerst nog even bezig om wat bewijsmateriaal te verzamelen om aan te kunnen tonen dat zij voor het studententarief naar binnen mochten. Gelukkig was de dame bij de kassa niet zo moeilijk. Na een grote beker met nogal slappe koffie (tja, we zijn in Amerika) gaan we naar het museum op de 3de verdieping. We hebben ondertussen allemaal een headset gekregen waarop we van veel schilderijen uitleg kunnen krijgen. Omdat je het per schilderij zelf aan kunt klikken, kan ieder in zijn eigen tempo door de collectie lopen. En de schilderijen van Dali kunnen ook wel wat uitleg gebruiken hoor! Een mooie en leuke ervaring.
Ondertussen is de zon gaan schijnen, maar is het ook lunchtijd geworden. We krijgen bij het museum de tip om in het restaurant bij het naastgelegen vliegveld te gaan eten. Dit blijkt inderdaad een goede keuze.

Voor de avond hebben we een etentje gepland bij de French Table, een restaurant in het iets zuidelijker gelegen Bradenton. Dit restaurant is sinds 1,5 jaar eigendom van Marieke en haar man Christophe, zij is een vriendin van Angelique van de middelbare school (het Cals College in Nieuwegein). We komen wat vroeg in Bradenton aan en besluiten een strandwandeling te maken over het mooie witte strand daar. Het frisse weer (ongeveer 12 graden) en de harde wind zorgen ervoor dat het helaas een kort wandelingetje wordt. We verschansen ons al gauw in een strandtent met hele grote heaters aan het plafond, waar we met wat drankjes aan een ronde tafel de speelkaarten tevoorschijn halen. We zijn gelukkig allemaal wel weer in voor een potje 31-en!
We worden nog even verrast doordat de ober om het ID van Stef vraagt, ondanks zijn vandaag bijgewerkte baard(je) wordt hij blijkbaar nog niet op 21 jaar ingeschat ;-) Van Jesse zijn we dit inmiddels gewend, al geeft hij daarbij telkens de schuld aan zijn recente scheerbeurten. Wij hebben daar zo onze bedenkingen bij...

Om half 7 steken we de straat over naar de French Table, waar we heerlijk eten en gezellig bijkletsen met Marieke. Een niet-Amerikaanse ervaring, met lekker wat tijd tussen de verschillende gangen en bediening die niet direct bij je laatste hap (of net daarvoor) je bord voor je neus weghaalt en de rekening op tafel legt. Dit laatste doen ze hier overigens met alle goede bedoelingen, omdat men dat hier als service ziet. Rond 22:15 uur rijden we in een uurtje weer richting ons airbnb en vallen bij een aantal van ons de ogen alvast (bij mij in elk geval...). Het was weer een heerlijke dag!

4 januari 2018
Vandaag vertrekken we uit Tampa naar onze laatste airbnb op één van de Florida Keys. Ook al hebben we vandaag bijna 600 km af te leggen, toch kiezen we ervoor om niet heel vroeg weg te rijden. Alle spullen moeten immers ook weer worden gepakt en het is toch ook vakantie. We kiezen ervoor om vandaag iedereen een eigen lunchpakketje te laten maken. Dat scheelt in elk geval weer wat tijd onderweg. We rijden rond 9:30 uur weg. De route loopt vandaag via de Everglades, een groot natuurpark in het zuiden van Florida, bekend om de alligators en de moerasachtige natuur.
Na een plaspauze bij de McDonalds en voor ieder een milkshake of een ijsje (ja, we vieren alvast het mooie weer waar we naar toe gaan rijden), arriveren we net na 14 uur op de plek van onze tour (Shark Valley). Gelukkig hebben we onderweg nog even gebeld voor kaartjes, want het blijkt een drukke dag en onze tour van 15 uur is ondertussen uitverkocht als we aankomen. We wandelen alvast wat rond op het terrein en vallen direct met onze neus in de boter. Langs het wandelpad liggen verschillende alligators 'voor het grijpen', een vreemde gewaarwording. Geadviseerd wordt om circa 3 meter afstand te houden van deze beesten. Ze zijn niet alleen niet geïnteresseerd in mensen, ze blijken (zo horen we later) te lui te zijn om achter een prooi aan te gaan.
Om 15:00 uur start de tour onder leiding van de enthousiaste Carmen. We rijden (samen met nog circa 70 andere toeristen...) een route van circa 24 km, in een lange open tram. Onderweg krijgen we van alles te horen over het ontstaan en de ontwikkeling van de Everglades (dat het dus geen moeras is maar heel langzaam stromend water) en over verschillende soorten vogels en planten/bomen die we onderweg zien. En natuurlijk vooral heel veel over de alligators. Onderweg stapt Carmen nog een keer uit, doet haar schoenen uit en loopt zo met haar lange broek het water in. Haar broek wordt daarmee tot haar kruis nat, maar ze wil voor ons graag een (heel belangrijk) algensoort uit het water vissen om ons te laten voelen. En ondanks dat we vandaag blij zijn met de temperatuur van 15 graden en het zonnetje, toch moet niemand eraan denken om de volgende anderhalf uur met een natte broek in een open en rijdend voertuig te staan! Ze heeft weliswaar een mooi (meer dan) vol Amerikaans lichaam, maar toch alle respect hoor! Na deze leuke en leerzame tocht stappen we in de bus voor de resterende 200 km naar de Key Marathon. We stillen de trek met wat fruit en chips en komen helaas nog in een file terecht, maar dat mag de pret niet drukken.

Rond 19:00 uur zijn we weer toe aan wat serieuzer eten. Op Key Largo gaan we op zoek naar een pizza-restaurant, die we dankzij de mobiele Wi-Fi-apparaatje, geleend van (broer) Theo, snel hebben gevonden. Op basis van wat recensies op Internet maken we de keuze. We treffen helaas geen goede avond, de bediening is chaotisch en de pizza's laten ongeveer een uur op zich wachten. Maar het blijkt toch het wachten waard te zijn geweest, want de pizza's waren heerlijk. Daar waar we nog even twijfelden of we niet teveel hadden besteld, bleek alles schoon op te gaan. En dat is best stoer met 3 pizza's van elk 45 cm doorsnee!

Rond 21:30 uur komen we bij onze laatste airbnb aan. Deze ligt op een condo-park met zelfs een bewaker bij de ingang van het park. We twijfelen of dat nu juist een veilig gevoel moet geven of juist niet (want waarom is het eigenlijk nodig?). Maar die gedachten laten we maar voor wat het is. Na nog even wat discussie over de verdeling van de kamers (ja, wie het meest betaalt heeft echt meer rechten...), gemorrel met de Wi-Fi (die we niet aan de praat krijgen), ronden we dag 7 af onder het genot van een biertje en een wijntje.