Tegen 8 uur kwam de taxibus ons ophalen op het Eiteren. Thea en Ton waren al aan komen lopen. Lang leve de koffers met wieltjes! Na wat laatste stress over een vermiste tandenborstel, reden we in een rustige ochtendspits naar Schiphol. Ook bij het inchecken van de bagage en de controles was het mooi rustig, waardoor we al gauw voor een kop koffie konden gaan zitten. Om de niet-ochtend-mensen niet lastig te vallen met teveel gespreksstof, meteen maar gestart met een eerste potje 31-en met uiteraard de Kromwijk-speelkaarten van Stef. Helaas lukte het net niet om een van ons vanmorgen meteen al als EZEL te bestempelen. Het werd tijd om te gaan boarden. Maar dankzij het schrift van Mandy, wordt de tussenstand meegenomen om dit potje later en elders zeker nog af te maken.

Bij aankomst op Miami airport werden we toch weer verrast door alle controles. Eerst moesten we zelf bij een apparaat ons paspoort en vingers laten scannen, een foto laten nemen en vragen beantwoorden. Vervolgens werd een scoreformuliertje geprint, waarbij iedereen behalve Angelique een groot kruis op hun formuliertje afgedrukt kreeg. Daarna in de lange wachtrij voor de paspoortcontrole en voor iedereen met een kruis op het formulier opnieuw een vingerscan en foto. Onduidelijk was waar het verschil in heeft gezeten...

Vervolgens op weg naar de autoverhuur, deels met een tramtocht, waar we onze Ford Transit na de nodige handtekeningen konden ophalen in een parkeergarage. Deze bleek vrij onhandig ingedeeld net weliswaar 15 stoelen, maar vrijwel geen bagageruimte achterin. We kozen ervoor de bagage op de eerste stoelen te plaatsen, waardoor de afstand tussen Usen en ik voorin en de rest van de familie achterin wat groot was. Toen op weg naar onze condo. Helaas was telefonisch contact niet gelukt, dus we gingen ervan uit dat ter plekke wel duidelijk zou worden waar we de sleutel konden afhalen. We kwamen zoals aangekondigd tussen 21 en 22 uur aan. Het condo bleek er echter verlaten uit te zien en dat voelde niet goed. Navraag bij de buren zorgde voor een bizarre conclusie: er zou sprake zijn van fraude, want in het appartement waren volgens hen geen meubels aanwezig en we waren zeker al de vierde of vijfde groep vakantiegangers die op deze manier voor de deur waren geëindigd. Heel bijzonder om te horen, zeker omdat we het via booking.com hebben geboekt. Inmiddels was het 22 uur en voor ons gevoel (Nederlandse tijd) 4 uur 's nachts, dus we zagen geen andere optie dan een hotel te gaan zoeken en dit morgen verder op te pakken.

Gelukkig vonden we snel een hotel en konden we alsnog rond 0:30 uur ons bed opzoeken. We hadden twee kamers met ieder een tweepersoonsbed en een bedbank in een aansluitende kamer met keukenblok, dus we konden gelukkig met twee kamers toe (€€€).

De volgende ochtend hadden we nu als voordeel dat de kamers inclusief ontbijt waren en we lekker buiten op het terras van de scrumbled eggs en zelf gebakken wafels konden genieten. Rond een uur of 10 vertrokken we in korte broek en t-shirt met onze bus naar Miami beach. Het parkeren in de parkeergarage was nog wel even een dingetje, omdat de bus niet alleen erg hoog is, maar hij door zijn lengte ook niet fatsoenlijk in een normaal parkeervak past. Maar respect voor Usen zijn parkeertechniek!

Op het strand aangekomen bleek het water prachtig helder blauw, maar voelde nog wel fris aan. Voor Stef geen belemmering, die had al snel zijn zwembroek aan en nam meteen een duik. Vooral Jesse had spijt dat hij zijn zwembroek in de bus had gelaten. We zouden immers na de fietstocht 's middags pas gaan zwemmen. Na een korte strandwandeling een terras opgezocht waar we heerlijk genoten van de halve liters bier en de (vooral) Mexicaanse lunchgerechten.

Om 13:30 uur gingen we richting de fietsverhuur voor onze fietstocht met gids door Miami. Er ontstond wat onrust in de winkel over het feit of er wel genoeg fietsen waren, maar dat kwam gelukkig goed. Samen met een Duits gezin, waarvan pa en zoonlief op een tandem, vertrokken wij met onze tourguide voorzien van microfoon door de straten van Miami. Een leuke tocht die jammer genoeg circa een half uur stil viel door een lekke tandem-band. Er werd gebeld om hulp in te roepen. Deze arriveerde uiteindelijk zelf ook op de fiets. Gelukkig een erg handige man die in no-time de binnenband van het achterwiel verving. Doordat de fietstocht later klaar was dan gedacht, ruilden we het zwemmen in voor een borrel op de Espagnola-way.

Rond 18 vertrokken we richting het American Airlines Arena voor de basketbal-wedstrijd van de Miami Heat. Wat een belevenis! We zaten heel hoog, maar het zicht op het veld was prima. Ondanks dat de jetlag voor een aantal de ogen wat zwaar maakte en de Heat verloor, gingen we moe maar voldaan rond 22:15 naar onze bus en rond 23 uur konden we ons bed in.